تقصير من نيست . تقصير بوي اسفندماه هست . ، ميشه اسفندبياد و ياد تو نياد ؟ . همون قصه ي دوباره هاي ما . قصه ي بود يکي و نبود يکي . قصه ي همون روزها که شب بود . قصه ي اينکه هيچ وقت نه دستات تو دستم بود و نه زانو هايت تکيه گاه گريه هام اما خب بازم يکتا بودي و بي همتا . راستي با اونکي که اين همه سال بردي چي کار کردي؟ اينطوري نگاهم نکن . دلمو ميگم.