سال 86 سال یه عالمه اتفاقعای خوب بود یعنی از شروع سال که روحین بود و یکی از بهترین عیدهای من شد.. بعدش هم چیزی نگذشت که اول عمه ی پارسا کوچولو شدم و یه کوچولو بعدش هم شدم خاله آنای عزیزم ..بعدش هم کلی تصمیمهای عاقلانه گرفتیم با اقای دوست پسر در راستای خریدخانه و از این حرفا که بعدش خواهر بزرگه و دختر نازنازیش امدند ایران و بعدش هم که سر و کله ی داماد خارجیه داشت پیدا میشد و برای اینکه جفتش تو ایران جور بشه آقای دوست پسر زیر نظر وکیل مهاجرت به کانادا با دست گل و شیرینی و خانواده تشریف فرما شدند و رادی و رودی شدند باجناق و تو آخرین روزای اسفند ماه هم بله گفته شد و امسال اولین سالی بود که مامان تنها تر شد .. امسال اولین عیدی بود که من و رادی با هم بودیم .. تا چند روز دیگه هم میریم سفر و دوست دارم سال جدید بازم هم برامون یه عالمه شادی و موفقیت داشته باشه ....

 

من و تو درخت و بارون...

 

من بهارم تو زمین

من زمینم تو درخت

من درخت ام تو باهار –

ناز انگشت های بارون تو باغ ام میکنه

میون جنگل ها تاق ام میکنه.

تو بزرگی مث شب.

اگه مهتاب باشه یا نه

                          تو بزرگی مث شب.

خود مهتابی تو اصلا خود مهتابی تو .

تازه ، وقتی بره مهتاب و ،هنوز

شب ِ تنها

           باید

راه دوری بره تا دم ِ دروازه ی روز –

مث شب گود و بزرگی

                      مث شب.

تازه ، روزم که بیاد

تو تمیزی

     مث ِشبنم

               مث ِ صبح.

تو مث ِ مخمی ابری

                  مث ِ بوی علفی

مث ِ اون ململ ِ مه ِ نازکی :

                              اون ململ ِ مه

که رو عطر علفا ، مثل بلاتکلیفی

هاج و واج مونده مردد

                   میون موندن و رفتن

                                میون مرگ و حیات .

مث ِ برفائی تو .

تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه

مث ِ اون قله مغرور ِبلندی

که به ابرای سیاهی و بادای ِ بدی می خندی...

 

من باهارم تو زمین

من زمین ام تو درخت

من درختم تو باهار،

ناز انگشتای بارون ِ تو باغ ام میکنه

میون جنگل ها تاق ام میکنه.

همینم دیگه!

ما از خیلی وقت پیشتر ها شروع کرده بودیم ، هر چند که تمام مراسمها رو که من و تو سعی کردیم ساده تر باشند باز هم فرمالیته است .. هرچند که یه روزایی من و تو نشستیم و همه چیز و گفتیم وتموم شد یه روز همه دور هم جمع شدند و من اخر ندونستم که خواستگاری بود یا چی و هیچ کسی هم اعتراضی نکرد که چرا مهر یک سکه و بی مراسم .. هیچ کسی نپرسید و اگرمیپرسیدند باید میگفتیم که ما خیلی وقت پیشتر ها شروع کرده بودیم .. هر چند که هنوز حلقه ها نرسیده و فردا اقاهه میخواد سه بار بپرسه که وکیلم و من باید جواب بدم و بعدش از تو بپرسه .. همون چیزی که از خیلی قبل تر ها نه من از تو پرسیدم و نه تو از من اما چیزی غیر از این هم نبود .. اصلا مگه به پرسیدنه ؟!! مگه به حلقه هست ؟!! مگه به مراسم عروسی و شب عروسیه ؟!! مهم اینه که ما خیلی وقت پیشتر ها شروع کرده بودیم.. اما خب باز هم یه شروع دیگه است .. باز هم میتوانیم با بیشتر با هم بودنمون شاد باشیم... میتوانیم با خوشحالی تمام اونهایی که برامون خوشحالند خوشحال باشیم ....