az in rooza mitarsam

از يك جا به بعد ميزني قيد همه چيز رو ، احساس و سرد ميشي و خشك ، يه وقتايي هم گريه ميكني كه نشكني، 

خب شد كه هنوز رو پاهاي خودم هست، خب شد كه هنوز آزادم، خوب شد كه كسي ننشسته كنارم كه باهاش تقسيم شم! حالم بد ميشه ، بد و بدتر.

ترسيدم، از اين همه تنهايي ترسيدم، از اين همه تنهايي كه  تنهاترم ميكنه، انگار كه رها شدم وسط يع اقيانوس از اين دست و پا به اون دست و پا ! عب شكلشون عوض ميشه! هي ميدوم و كم ميرسم. ديگه وقت داشتن داشته هاس، وقت خونه وقت امنيت وقت ارامش ، وقت خواب اروم شبونه، بدون از خواب پريدن وحداقل بدون نگراني نگران بودن.

بلاخره بعد ده سال از زندگي يه جايي وايستادم كه استيبل تنهام!كه به جايي جاي پاهام سفت شد! حالا سخت حالا دور اما مي ارزيد ! شيريني چيزي كه تنهايي به دستش آوردم، جنگيدم. 

برزخ همين جاست، همين جا كه هيچ كاري ازت بر نمياد همينجا كه بايد بشيني و صداي موزيك و زياد كني ، مهر سكوت بزني روي لبات و هيچي نگي و بشيني به پاي يه  سكوت بزرگ . برزخ يعني وقتي هيچ كاري از دستت برنياد يعني كه روزات و به شب برسوني كه شبا مخت و ترن آف كني كه چند ساعت هيچ كاري نكني  فكر نكني ، شدم طوفان خاموش كه روي آب همه سكونه و توي آب طوفان و هيچ كسي نميبينش ! يعني اين روزا ميگذره؟ يعني ته اين روزا خوب ميشه ؟

يه وقتايي هست كه انتظار كلافه ات ميكنه ، دوست داري اين روزا بگذره، نميتواني دست رو دست بگذاري و بشيني ، نميتوني هيچ كاري كني ، زندگيت وابسطه به يه مشت كاغذه وابسطه به يه سري آدم هست كه بايد بشينن و برات تصميم بگيرن، كه نميدوني اون روزي كه برات تصميم ميگيرن حالشون خوبه يا بده! وتنها كاري كه ازت بر مياد نفسهات هست كه سخت بالا مياد كه شبا از طپش قلب خيره ميشي ساعتها به سقف و هزار بار تكرار ميكني يعني اين روزا تموم ميشه ؟ 

روزاي سخت و بدي

يه وقتايي ميرم سراغ وبلاگم و ميبينم تو همون روز سالهاي قبل تو چه حالي بودم مثل ديشب كه اولين پستش بر ميگشت به تولدت ، از همون موقع كه شدي پسر پاك نهاد فروردين ماه! 

يعني الان شده يازده سال ! 

ميدوني تو اين سالها خيلي اتفاقا افتاده خوب بد ، اما هميشه يه جايي از ذهنم يه كسي حك شده كه هست، برقرار و موندگار ، باورش دارم و بهش ايمان دارم براش يه عالمه خوبي ميخام و از اينكه زندگيش پر شادي باشه خوشحال ميشم ، كسي كه خيلي بهم درس داده كه نميتونم ازشون بگذرم كسي كه يه تلنگرش دنيامو ميتونه جابه جا كنه، منو به خودم بياره. 

و هميشه ته  همه ي وقتايي كه هست تو فكرم تو مسيج هاش و... فقط دوست دارم كه منم براش خيلي باشم همون طوري كه اون هست. ولي ميدونم كه من انقدر قدرت ندارم. 

مرسي كه به دنيا اومدي ، دنياي خيلي ها رو ساختي با بودنت ، به رسم همون تبريك گفتن قديمي ، لمس بودنت مبارك كه نه فقط روز تولدت ، كه همه ي روزاي زندگيت، تو اين دنيا خيلي ها به بودنت احتياج دارن و از بودنت خوشحالن .

من عاشق پنجره های بزرگم .. اما نمیدونم چرا امروز این پنجره های بزرگ که روبروش یه عالمه خونه های کوچولو هست و دورش یه عالمه کوه و دوست نداشتم

فــــقـــط يــــــك لحظه ...

-

میگه :محافظ کاری ..

میگم :لزومی نداره همه بدونند کی هستم !

میگه : پیچیده ای ..

تو دلم میگم : از بس که ساده هستم سختم ..

میگم ما تو زمان و مکان گیر کردیم، زمان خیلی چیزا رو درست میکنه ..

-

يه وقتايي هيچي جواب نميده! خوبي اين شهر اين بود كه هيچ گوشه اش هيچ خاطره اي نبود. ميشد راحت هر جاييش قدم زد ... 

گاهي نميدونم چرا هيچي جواب نميده

بي پروايي ميخاستم 

وقتي هيچ كسي ديكه نميتونه كمكي كنه

ترمز بريدم، اما همه ي خوبي اين داستان اينه كه ميدونم كجا هستم ، ميدونم ميخام چي كار كنم، ديكه ادم چند سال پيش نيستم راه نداشته باشم يا بخام راه عوض كنم ، خطم و ميدونم توي همون خط كشي هاي خودم . حالا اين تويي كه يادلت ميخاد بياي اين ور خط يا همون طرف ميمون ، حالا اين تويي كه شايد بخواي بپري و يه قدم جلوتر باشي . من رو همون خطم . نه كه نباشي آب از آب تكون نخوره، درد ميكشم ، ميبرم ، فروتر تو لاك خودم ميرم. اما راهم عوض نميشه.  

يك وقتهايي انحصاري ميشوند ، دوست داشتن را ميگويم ! سن و سال و جا و مكان ندارد ، مي آيد و جاري ميشود! كه اصلا دوست داري از همه دنيا بكشي بيرون ، كه دايره ي همه دوستي  هات به مركز نزديك و نزديك تر ميشه ، كه اصلا از همه چيز دست ميكشي ، دوست داري آب شوي ذوب شوي !! نه اصلا حل شوي و دوباره شوي !  

دلم می خواد با تو هيچ وقت صبح نشه

دلم می خواد همه چی تو همون آرامش ته دنياهه وايسته

تو همون وقتايی که هيچ صدايی نيست جز صدای بودن تو

همون وقتايی که سرمو قايم کرده م زير بغلت و همه چی تاريکه و همه جا امنه

همون وقتايی که هيچ تکونی نمی خوری و من جا ميفتم تو گودی گردنت و بوت همه جا رو پر می کنه

اين جوری همه چی واسه هميشه بسه

بس ِ بس

بازم پریشون تو ام

يكي بهش بگه هيچ جا نره ديگه

مگه ميشه كه كسي بتونه انقدر انيوژوال حال آدم و خوب كنه، كه صداش همه آشفتگي هاي روزاي قبل و بگيره و روزت و بسازه، مگه ميشه كه كسي همه ي حال آدم و يك جا خوب كنه انقدر دور

نگذار برای سهم کوچکی از صدای تو
اين قدر دلم بلرزد

يه چيزي داره منو ازاين دوري ميترسونه، شايد نديدنت و نشنيدنت ترسوم كرده ، شايد ذهن من مريض از گذشته هست و ترسو شده، ولي ترسيده ، اما يه چيزايي حالمو خوب ميكنه.   سادگي حرفات كه ميگه نترس ، كه ميگه مطمئن باش، كه ميگه قرار نيست اين آرامش آشوب بشه. به من ميگه خودتو به دست تسليمي نده، ميگه مديريت كن ، ميگه حالا كه اين همه داري انرژي ميگيري قوي باش ..

وقتي دورت هيچ كسي دوستت نيست وقتي دورت هيچ كسي نمي خواد ببينه تو داري پيشرفت ميكني ، وقتي وقتي وقتي دلت از همه ميگيره .

نه كه بخام فيلم بازي كنم يا با خودم بازي كنم ، اتفاق تو نبايد ميافتاد وقتي من فقط بايد همه ي انرژيم روي كار باشه همه تمركزم واسه اينده باشه. ياشايد هم الان وقت اتفاق تو بود كه من نبرم از خستگي كه شايد همه چيز راحت تر باشه كه شايد همه چيز فرق داشته باشه . حالا  هم كه نيستي نه اينكه حس كنم دوري ، نه همين نزديكي ، نزديكه نزديك ولي يه چيزي نيست . يه چيزي كمه . و من دلتنگ تر و دلتنگ ترم . حالا تقويم شده يه مدل ديگه . تاريخ شير و چك ميكنم ، دو روز بعد از اومدن تو ، مشتري وقت ميگيره يه روز قبل از اومدن تو ....

نميدونم تنهايي اينجا و نبودن يه ادم خوب نزديكم من و اينطوري كرده يا خاصيته توئه .. 

ميدوني چرا نوشته هاي من غلط هاي ديكته اي و دستوري داره، واسه اينكه هيچ وقت وقتي مينويسم نمي خوانمشون

گفتم كه نميخام منطقي باشم ، گفتم كه  ميخام دلتنگهامو دلتنگي كنم . بغضم ، به همين سادگي ، يه بغض گنده، تو كه هنوز نرفتي، تو كه هنوز هستي . هنوز شهر تو رو داره 

ميخام كه تمام سفرت رو بي تابي كنم، نميخام بي خيال شم كه قانون طبيعته و دوست داشتي بري و من بايد به هيچي نبايد فكر كنم. ميخام ثانيه به ثانيه اش رو دلتنگي ميكنم ، ميخام تعداد شبا رو تا اومدنت بشمرم ، ميخام بدونم شهر بي تو يعني چي . ميخام توي لاك خودم برم، سرم به كار خودم و توي دل نا متناهي دلتنگي كنم. ميخام بي تابي كنم. 

كه از تو اين همه هست شوم 

جواب يه سوالايي و هيچ كجا نميشه پيدا كرد،معني بعضي كلمه ها و جمله ها رو تو هيچ فرهنگ لغتي وبه هيچ زباني نميشه پيدا كرد و تو هميشه تو جوابي و ابهام دست و پا ميزني. و هر چي كه ذهنت بيشتر پردازش ميكنه بيشتر و بيشتر گم ميشي. هيچ كجاي ذهن هيچ آدمي خواندني نيست و فقط سعي و خطا غلط و درست پيش ميري. و من هنوز نمي فهمم كه ادم تصميم هاي بزرگ و بايد بااحساسش بگيره يعني چي...

آخرين عاشقانه اي كه از دل برآمد مال يازده سال پيش بود مال يه جمعه ي ژانويه اي .. حالا بعد از اين همه سال دوباره يه چيزي نوشتم كع شده عاشقانه م 

كه شهر بي تو مرا حبس ميكند ... 

همه ي اين همه حس هاي بزرگ و قوي ، همه ي ترس از نبودنت يه حس گنگ و آشفته ي تنهايي نيست ، حس كوري كه دوست داشتن روي همه ي  بد ها رو بپوشونه هم حتي نيست. يه حس قوي از سر تجربه ست، انگار كه تمام تكه هاي پازل گمشده رو پيدا كردي و ميچيني كنار هم ، با دستهاي خودت . بدون اينكه من دنبالشون باشم و من هر شب نا باورانه جاهاي خالي پر شده رو نفس ميكشم ، نفس عميق هواي تازه. تازه ميفهمم تو هواي كسي نفس كشيدن چيه ،تازه ميفهمم هوايي  كه هواي تو نباشه رو نمي خام، يعني چي تازه ميفهمم 

و آغوشت "

اندك جايي براي زيسن 

اندك جايي براي مردن "

و تازه ميفهمم 

همين طوري كه پيش بره، همين طوري كه هر روز داره بزرگ بزرگتر ميشه يهو ميدونم كه ميشه همه چيز، نه اينكه خيلي دور ، نه اينكه الان نباشه، 

همين طوري كه پيش بره، همين طوري كه هر روز داره بزرگ بزرگتر ميشه يهو ميدونم كه ميشه همه چيز، نه اينكه خيلي دور ، نه اينكه الان نباشه، 

ديگه حتي نميتونم بنويسم ، يعني بايد بنويسمشون و ازشون رد بشم كه ذهنم آزاد بشه كه بتونم تمركز كنم رو زندگي عادي .

اتفاق تو نبايد مي افتد وسط اين همه كار ، زندگي و بي برنامگي . اتفاق تو زود افتاد ...

.

.

.

تو كه وقتي نزديك آمدنته دلم تنگته وقتي پيشمي دلم تنگه وقتي خواب آلود در و پشتت ميبندم دلم تنگه وقتي هنوز گرمات و بوي تنت و توي رختخواب جا گذاشتني ورفتي دل تنگ ترم ، دلم نزديك و دور هيچ حاليش نيست انگار كه هميشه و همه جا تو رو زياد كم داره.

انگار كه شهر با تو داره شهر ميشه انگار كه همه ي شهر و دارم با تو ميشناسم نه اينكه با توقدم بزنم تو شهر نه اينكه خيلي جاها كنارت بشينم و از يه سري خيابونا رد بشيم همين كه هر جاي اين شهر توي ذهنمي داره بهم يه مفهوم جديد ميده. مثل تهران ، مثل سنگ فرشهاي خيابون ولي عصر بعد از يه پياده روي چند ساعته ، مثل گيشا مثل دربند ... مثل تمام كافي شاپ ها و رستورانهاي دوست داشتنيم .. شهر من تهران نيست ، شهر من ميتونه هرجايي باشه كه بشه تو هواش نفس كشيد . وقتي كه منو از همه جا ميگيري و پرتابم ميكني به يه دنياي ديگه. به يه فضاي ديگه به يه خاصيت ديكه. وقتي كه يه بعد ديگه از دنيا رو ميشناسم ، بعدي كه فقط خوندم كه هيچ وقت فكر نميكردم رئال باشه. بعدي كه توي روياهام فقط ميديدمش ، بعدي كه همه ي گذشتم جلوش زانو زده،بعدي كه يه كسي از غيب در گوشم ميگه "هي فلاني ، هر كسي طعمش و نميچشه" . يعد خودم واز همه ي دنيا ميبرم، دلم هيچي نميخواد، دلم كنارت نشستن توي همين اتاق چند متري و ميخواد و چاي .دلم روي پات نشستن و ميخواد و نگات كردن، دلم شب تا صبح پيشت خوابيدن ميخواد كه وقتي سرم و ساعتها ميگذارم روي شونه ات چشام از هيجان بسته نميشه و مدام توي ذهنم تكرار ميكنم كه مگه انقدر خوب ، انقدر اندازه انقدر كامل ميشه .. كه به جاي خواب لحظه لحظه رو توي ذهنم بيارم كه  وقتي خوابي نگات كنم و دلم بگيره كه صبح بري دوباره كي!؟

شايد فصل گمشده ي كتاب نانوشته باشه ، هموني كه همه نوشته هاي اين سالها رو توي ذهنم به هم ميچسبونم اما هيچ تهي براشون پيدا نميكنم .

يه انتهايي مثل چند روايت مصطفي مستور همون فصل دوست داشتني من ، همون فصلي كه منو مجبور كرد كه همه ي كتاباش و بخونم .

همون فصلي كه واژه به واژه اش انقدر شبيه منه كه انگار منو نوشته تعريفاي منو نوشته . همون صندلي روشن . شهر خاموش ....

نه يه سري اتفاقات افتادني هستند حالا هي آسمون و ريسمون بباف دليل بيار كه من آدم قانع شدن نيستم كه من آدم قانع شدن نبودم ، اما يهو تو يه اتفاق مي افتد ، ميبري ، مي روي كه هيچ كسي نبايد نشايد. دايره كوچك ميكني و پروانه وار پيله ميشي. 

ميتونم پاشم ميتونم از نو 

نميگذره وقتي كه بايد 

يهو كه ميترسم دلم نميخواد خرج كنم ، همه ي نوشته هاي توي ذهنم و انباري ميكنم ، توي خودم فرو ميرم ، توي خودم غرق ميشم 

يكي به من بگه از همين الانش لذت ببر از همين الانه الان ، يكي به من بگه ار لحظه لذت ببر ، يكي به من بگه شايد يه روزي نباشه لمس نشه نفس نشه گرم نشه ديگه شهر شهر نشه، ولي هست الان هست تو هواش نفس بكش دم غنيمته، يكي فقط همينو بگه 

يهو كه ميترسم دلم نميخواد خرج كنم ، همه ي نوشته هاي توي ذهنم و انباري ميكنم ، توي خودم فرو ميرم ، توي خودم غرق ميشم 

يه وقتايي يه جاهايي از زندگي قرار ميگيري كه دوست داري يه دستي از غيب ، يه صداي مطئن بياد كنار گوشت و بگه فلاني نترس ، فلاني انقدر فكر نكن ، محكم قدم بردار ، برو جلو ، يا اينكه از همين جاي قصه دور بزن بيا بيرون .. بعد خودت تو دلت همش تو نبردي