من و تو درخت و بارون...

 

من بهارم تو زمین

من زمینم تو درخت

من درخت ام تو باهار –

ناز انگشت های بارون تو باغ ام میکنه

میون جنگل ها تاق ام میکنه.

تو بزرگی مث شب.

اگه مهتاب باشه یا نه

                          تو بزرگی مث شب.

خود مهتابی تو اصلا خود مهتابی تو .

تازه ، وقتی بره مهتاب و ،هنوز

شب ِ تنها

           باید

راه دوری بره تا دم ِ دروازه ی روز –

مث شب گود و بزرگی

                      مث شب.

تازه ، روزم که بیاد

تو تمیزی

     مث ِشبنم

               مث ِ صبح.

تو مث ِ مخمی ابری

                  مث ِ بوی علفی

مث ِ اون ململ ِ مه ِ نازکی :

                              اون ململ ِ مه

که رو عطر علفا ، مثل بلاتکلیفی

هاج و واج مونده مردد

                   میون موندن و رفتن

                                میون مرگ و حیات .

مث ِ برفائی تو .

تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه

مث ِ اون قله مغرور ِبلندی

که به ابرای سیاهی و بادای ِ بدی می خندی...

 

من باهارم تو زمین

من زمین ام تو درخت

من درختم تو باهار،

ناز انگشتای بارون ِ تو باغ ام میکنه

میون جنگل ها تاق ام میکنه.