نوستالژي

فريدون هي ميخونه 

يه بي نشونم تو اين خزون

يه بي نشونم تو اين خزون

منو از خودت بدون ... 

و من عصرهاي هر روز بعد از كلاس به ذهنم مياد كه از مرزداران ميرسيدم بالاي پل گيشا و هواي دم كرده ي تابستوني بود ،  دستام توي آفتاب سوخته بود و فريدون ميخواند ،

اصلا يه وقتهايي هواي تهران تنهايي ميكنم ، نه بام تهران رفتن به بچه ها ، نه دربند و تمام پاتوقهاي من و مريم و نازنين ! يا من و شبنم ! دلم تنگ روزايي ميشه كه تنها سلاعتها  ترافيك و دوره ميكردم كه اون روزها بگذرند ، 

گاهي دلم تهران بي هيچ چيز ميخواد ، همين كه از سر كار برگردم خونه با مقنعه ي مشكي .