يه چند وقتی بود از پله های زندگيم افتاده بودم پايين
با دست و پای ضرب ديده و گردن رگ به رگ و سر و وضع خاکی ماکی و دماغ آويزون هی غر می زدم که آی
يکی بياد دستمو بگيره
خاکامو بتکونه
دل داريم بده
اينا
بعد نه که هيشکی محلم نذاشت
حوصله م سر رفت آخر
پاشدم دماغمو با آستينم پاک کردم
با همون دست و پای دردناک و گردن نيمه شکسته و سر و روی ناميزون دوباره راه افتادم طرف بالا
اولاش باز هی غر غر می کردم که اصن هيشکی منو دوست نداره و 
اصن همه تون برين گم شين و 
اصن دنيا چه بی وفاست و 
از اين گل واژه ها خلاصه
بعد اما ديدم نه خير
اينم راه نداره
من آدم وسط پله ها بشين نيستم
اينه که خودمو جمع و جور کردم و
سر و وضعمو مرتب کردم و
شروع کردم بالا رفتن، اما يه جوری که معلوم نباشه جايی م درد می کنه

حالا ديگه به نظرم کم و بيش برگشته م سر جام
بالای پله های زندگيم

حالا دوباره شده م ملکه ی پله هام